الماس امید یکی از مشهورترین جواهرات جهان است و سوابق مالکیت آن تقریباً به چهار قرن بر می‌گردد. رنگ آبی کمیاب آن به دلیل وجود مقادیر زیادی از اتم‌های بور است. اندازه استثنایی این الماس به وزن 52/45 قیراط، یافته‌های جدیدی را در مورد تشکیل سنگ‌های جواهر نشان داده‌است. گمان می‌رود که این جواهر از هند آمده باشد، جایی که سنگ اصلی (بزرگ‌تر) در سال ۱۶۶۶ توسط تاجر گوهر فرانسوی، ژان باپتیست تاورنیه به عنوان آبی تاورنیه خریداری شد. تاورنیه در سال ۱۶۶۸ آن را به شاه فرانسوی لوئی چهاردهم فروخت. این مجموعه در سال ۱۷۹۱ دزدیده شد و پس از تراش مجدد، بزرگ‌ترین قطعه آن به نام «امید» در سال ۱۸۳۹ در مالکیت خانواده هوپ که بانک‌دار انگلیسی بودند؛ قرار گرفت. بعد از اینکه از میان صاحبان بسیاری عبور کرد، به اوالین والش مک‌لین در واشینگتن فروخته شد که اغلب آن را می‌پوشید. این الماس در سال ۱۹۴۹ توسط تاجر جواهر نیویورکی هری وینستون خریداری شد، که در سال ۱۹۵۸ آن را به موزه ملی تاریخ طبیعی آمریکا اهدا کرد و از آن زمان در نمایشگاهی دائمی در آن موزه باقی مانده‌است. گزارش شده‌است که این الماس به مبلغ ۲۵۰ میلیون دلار بیمه شده‌است.
زمانی که از این مکان حال به عنوان غنیمت و یا به عنوان دزدی، برده شده است نفرین شروع به کار کرده است و هر کسی که آن را لمس می کند و یا از آن استفاده می کند، سرنوشتی جز مرگ زودهنگام و غیرطبیعی برای خود و اطرافیانش ندارد. ساختار فیزیکی و شیمیایی این الماس به این گونه است که در طول مدت ها منبع های نوری را در خود جمع می کند و زمانی که همه ی چراغ ها خاموش بودند و یا تاریکی همه جا را فرا گرفته باشد، این الماس از خود نوری روشن و خیره کننده ساطع می کند.
الماسی برای پادشاه!
در اواسط قرن ۱۷ میلادی، یکی از معامله گران فرانسوی مشهور به نام ژان باتیست تاورنیر این الماس را خریداری کرد و آن را به شکل قلب در آورد اما دیری نپایید که او هم مرد. تاوانیر را می توان اولین قربانی این سنگ نامید. قبل از این که این الماس تراش بخورد، ۱۱۲ قیراط بوده است. برای همچین جواهر بزرگ و البته سنگینی، تنها یک نفر وجود داشت که می توانست بهای آن را پرداخت نماید، آن هم کسی جز پادشاه فرانسه نبود. لوئیی شانزدهم، این الماس را همراه با پشمی از جنس طلا به همسرش ماری آنتوانت تقدیم کرد اما دیری نپایید که انقلاب فرانسه به وقوع پیوست و سر آن ها را با گیوتین قطع کردند! پس از این ماجرا این سنگ برای مدت ۴۰ سال ناپدید شد و بعد از این مدت مجددا به خزانه ی فرانسه باز گردانده شد.
الماسی مناسب برای یک فرد با جایگاه اجتماعی بالا!
در سال ۱۹۱۱، اولین والش مک لین که یک فرد صاحب جایگاه آمریکایی بودو صاحب روزنامه ی معروف واشنگتن پست، این الماس را خرید. او درباره ی این الماس گفته بود که: من در دنیا چیزهای خوب را به خود جذب می کنم که یکی از آن ها این گردنبند الماس است! سرنوشت او هم چیزی جز مرگ نبود اما نه تنها مرگ خودش، ابتدا مادرش مرد و سپس، پسرش در ۹ سالگی مرد. همسرش او را به خاطر زنی دیگر ترک کرد و دخترش به خاطر مصرف بیش از حد مواد مخدر در ۲۵ سالگی جان باخت. خودش هم در بیمارستان روانی مرد! روزنامه ی واشنگتن پست هم به شخصی دگیر واگذار شد. تنها فرزند باقی مانده از اولین، این الماس را به هری وینستون واگذار کرد.معروف است که اولین این سنگ را در قلاده ی سگش می بسته و دستور می داده تا ان را در اطراف بگردانند تا مردم ببینند که حتی الماس به این بزرگی هم برای او بی ارزش است!
در سال ۱۹۴۷، هری وینستون، جواهر ساز آمریکایی این سنگ را به دست آورد و آن را در مجموعه ی خود به نمایش گذاشت. از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۳، این سنگ جزئی از موزه ی جواهرات وی بود. بالاخره هری وینستون تصمیم گرفت که این جواهر را به موسسه ی اسمیتسون در واشنگتن دی سی به فروش برساند. این سنگ که امید نامیده شده بود در کمال ناباوری با نا امیدی محض و این که حتی هیچ کس علاقه ای به لمس و دزدیدنش هم نداشت، با یک پست کاملا معمولی به موسسه ی اسمیتسون فرستاده شد. در حال حاضر در سال بیش از ۷ میلیون نفر از الماس امید بازدید می کنند.